Het is al bijna twee maanden geleden, maar ik ben nog steeds aan 't nagenieten van mijn eerste trail in de Alpen. Tour de la Grande Casse was voor mij de perfecte introductie van een trail lopen in de Alpen.
eLaten we echter beginnen bij 't begin van deze finale! Vrijdagochtend 19 augustus om iets voor 5u 's ochtends stapte ik in inmiddels al onze verkochte Peugeot Partner. Ergens juist na Overwinden beleefde ik al een eerste hoogtepunt die dag. Een steenuiltje zat te rusten op de weg. Een tegenligger kwam eraan, dus bleef ik even wachten om dan langs de vogel te rijden. De eerste honderden kilometers reden heel vlot. Via Luik en Aarlen reed ik naar het Groothertogdom Luxemburg waar tanken nog steeds spectaculair goedkoper is.
De route gaat vervolgens heel snel via Metz-Nancy-Epinal richting Besançon. In de Jura zijn wel grote stukken maximaal 70 of 90 en ook de weg laat sneller rijden niet altijd toe. Ik zie een pijl staan "dévition Champagnole" en volg de weg. Na Champagnole een ommetje gemaakt door een heel mooi stuk van de Jura om middagpauze bij de Cascades du Hérisson. Helaas had ik geen tijd voor de ganse wandeling, maar het was fijn om eens herinneringen op te snuiven aan één van de vele "Tatervallen" die Sterre tijdens haar 15de levensmaand zag.
Na de Cascades gaat 't veel trager. Oyonax, Bellegarde-sur-Valserine, Annecy (en zijn mooie meer dat toch niet kan tippen aan 't Comomeer) richting Albertville is niet de meest vlotte route. Het is dat of péage betalen. De laatste kilometers naar Albertville vliegen dan weer voorbij. Vanaf dan rijden we eindelijk de hoge bergen in richting Pralognan-la-Vanoise.
De route gaat vervolgens heel snel via Metz-Nancy-Epinal richting Besançon. In de Jura zijn wel grote stukken maximaal 70 of 90 en ook de weg laat sneller rijden niet altijd toe. Ik zie een pijl staan "dévition Champagnole" en volg de weg. Na Champagnole een ommetje gemaakt door een heel mooi stuk van de Jura om middagpauze bij de Cascades du Hérisson. Helaas had ik geen tijd voor de ganse wandeling, maar het was fijn om eens herinneringen op te snuiven aan één van de vele "Tatervallen" die Sterre tijdens haar 15de levensmaand zag.
Na de Cascades gaat 't veel trager. Oyonax, Bellegarde-sur-Valserine, Annecy (en zijn mooie meer dat toch niet kan tippen aan 't Comomeer) richting Albertville is niet de meest vlotte route. Het is dat of péage betalen. De laatste kilometers naar Albertville vliegen dan weer voorbij. Vanaf dan rijden we eindelijk de hoge bergen in richting Pralognan-la-Vanoise.
Pralognan is een dorp dat het moet hebben van de toeristen in de zomer. Gevangen tussen enkele tentakels van het nationale park de Vanoise kan het nooit uitgroeien tot een ski-oord. Gelukkig maar! Er zijn al voldoende van die gedrochten daar in de buurt.
Na een rit van 12u knaagde het om de benen te strekken. Na mijn tentje uitgezet te hebben, vertrok ik richting de waterval 'La Fraiche'. Dat was een goede beslissing. Op een steile bergop verzuurden de benen direct. Even snel werden de twijfels voor zondag groter. Ik probeerde het te relativeren. De lange autorit,... De waterval was schitterend. Als ik eens terugkom, doe ik er de via ferrata. Na een lekkere pizza ben ik dan vroeg gaan slapen. Vele malen werd ik wakker tijdens de nacht. Dat is het nadeel als je langs bergbeek slaapt.
Na een rit van 12u knaagde het om de benen te strekken. Na mijn tentje uitgezet te hebben, vertrok ik richting de waterval 'La Fraiche'. Dat was een goede beslissing. Op een steile bergop verzuurden de benen direct. Even snel werden de twijfels voor zondag groter. Ik probeerde het te relativeren. De lange autorit,... De waterval was schitterend. Als ik eens terugkom, doe ik er de via ferrata. Na een lekkere pizza ben ik dan vroeg gaan slapen. Vele malen werd ik wakker tijdens de nacht. Dat is het nadeel als je langs bergbeek slaapt.
Toch was ik uitgeslapen. Pieter had mij aangeraden om wat te slenteren in de bergen de dag voor de trail zodat de spieren wat los zouden komen. Ik was sowieso van plan hiervan te profiteren. In de hoop steenbokken, gemzen, marmotten, rotskruipers of andere typische bergbeesten te spotten, ging ik op verkenning richting Le Petit Mont Blanc. Ik ben er vooral nat van de regen geworden. Het was een fijne wandeling, maar na ruim 5u was ik blij terug te zijn. Het laatste begon ik een beetje verzuring te voelen ondanks dat ik het heel rustig gedaan had. De autorit? Bovendien was ik doorweekt. Gelukkig had ik 2 regenjassen mee. De dikke heb ik voor de wedstrijd gehouden.
In de namiddag mijn startnummer gehaald, gaan zwemmen, naar de briefing geweest. Bij het inschrijvingspakket zat een bon van 12€ om in één va de restaurants te gaan eten. Lang geleden dat ik nog eens zo'n lekkere spaghetti bolognaise gegeten heb. 14€, maar een portie voor 2: avondeten en ontbijt in één!
In de namiddag mijn startnummer gehaald, gaan zwemmen, naar de briefing geweest. Bij het inschrijvingspakket zat een bon van 12€ om in één va de restaurants te gaan eten. Lang geleden dat ik nog eens zo'n lekkere spaghetti bolognaise gegeten heb. 14€, maar een portie voor 2: avondeten en ontbijt in één!
De volgende ochtend om half vier eruit. Ik had de tijd die ik nodig had toch een beetje onderschat en kwam 2 minuten voor het startschot aan de start aan. Geen tijd om mij nerveus te maken. De solo van Bohemian Rapsody zorgt voor een extra adrenalinekick! Rustig starten! Er loopt gelukkig te veel volk in de weg. Ik kan hooguit een tiental plaatsen opschuiven alvorens we aan de klim naar de Refuge de la Vanoise beginnen. Mijn tacktiek is simpel: ik volg de tips van de organisatie (zie blad). De eerste 8km zijn steil, en doe ik rustig aan (lopen in de kudde). De volgende 38km zijn roulant, en probeer ik voorsprong uit te bouwen. De laatste zullen dan zwaar zijn, maar kan ik rustig aandoen.
Eigenlijk kan ik al verklappen dat mijn tacktiek gewerkt heeft. In het donker klauterden we naar die refuge. Spijtig was dat de passage over Lac des Vaches in 't donker was. Dit was 't enige spijtige aan de gans loopreis. Na bevoorrading bij de refuge konden we eindelijk lopen. In het eerste stuk vals plat vond ik gauw een lekker tempo. Het laatste stuk bergaf was redelijk steil maar doenbaar. Het schemert intussen al, dus kan ik al weer wat meer vaart erin brengen. Het meeste kon ik lopen en ik haalde meer lopers in dan dat ikzelf werd ingehaald. Na 13 vlotte kilometers begonnen we aan col nr.2. Ik had vooraf getwijfeld of ik deze kon lopen. Maar ruim 300 hoogtemeters over 5,5km. Op zeeniveau liep ik zeker met die conditie het grootste deel. Het pad is echt niet steil tot je bijna aan de refuge de la Leisse (bevoorrading 2) komt, maar de hoogte is toch niet te onderschatten. Ik loop, ik wandel, ik loop, ik wandel, maar heb alles onder controle. Bijna aan de berghut krijg ik het koud. Van wandelen krijg je het nu niet zo warm en er is een ijskoude wind. Tot aan de top van de Col de la Leisse, met 2758m boven de zeespiegel letterlijk het hoogtepunt van de loopreis, lopen we nog in de schaduw van de bergen. Ik loop constant met 4 lagen aan, waaronder mijn winddichte regenjas. Intussen is het al enkele uren genieten van de bergen, gletsjers, de stilte, het maanlandschap,... Ik maak nu en dan een foto.
Dan komt de zon eindelijk boven de bergkam. De afdaling naar Val Claret (Tignes) is zalig. Het dalen gaat de supervlot. De aanpassing van mijn stijl en de uren oefenen hierop renderen. Intussen wordt lekker warm en kan ik enkele lagen uitdoen. Het enige waar ik mij zorgen over maak, is of ik voldoende drink. Ik probeer af en toe te drinken, maar ben ook spaarzaam. Aan de derde bevoorrading meen ik echter nog genoeg water te hebben. Ik vat de volgende col aan, en haal lopers in waarvan het beste precies al voorbij is. Pas boven op Col du Palet zijn we in de helft. Ook hier blijft er tijd over om te genieten en foto's te trekken. De panorama's zijn adembenemend.Mijn ademhaling heb ik goed onder controle. De eerste 5 kilometers van de afdaling gaan vlot en zijn zeer gemakkelijk. Dan zijn er enkele technische stukjes. Hier krijg ik een eerste dipje. De stukken die moeilijk lopen, vreten aan mijn moraal. Waar er tempo kan gemaakt worden, daar blijf ik wel gemakkelijk lopen.
Bevoorrading 4: ik snak naar drinken. Het is intussen warm geworden. Ik vul eindelijk mijn fles bij. Op één of ander wijze wordt het mij duidelijk dat de volgende moeilijke kilometers wel eens heel moeilijk kunnen worden. Tot aan de voet van de voorlaatste helling lijkt het nog vlot te lopen. De beklimming van la Tour du Merle is moordend. Mijn stevige stappas naar boven wordt stilaan een rustig wandelen, en verandert dan snel in zwalpen, stoppen, zwalpen, stoppen. Ik voel me misselijk. Het zweet gutst naar beneden. Ik heb dorst en drink, drink nu echt regelmatig. Ik heb dorst en wil kotsen. Ik geraak boven en ga eventjes languit liggen. Andere lopers vragen of ik ok ben. Ik zet enkele minuten na hen de afdaling in, een steile zoals we in de Ardennen wel eens durven tegen te komen. Het laatste stukje is door een mooie kloof.
Bevoorrading 5: ik drink cola en water, maar eet nauwelijks iets; Na een kwartiertje rusten vertrek ik met een Franse loper. Het eerste stuk is plat, en het lopen gaat weer goed. Ik vertel van mijn problemen op de vorige col en hij laat mij op de laatste col (Col des Leschaux) de kop doen. Ik heb precies mijn oude benen terug, en we halen mensen in. Hij is verwonderd dat ik zonder acclimatisatie zo vlot die bergen verteer. Halverwege steken helaas de symptomen weer de kop op. Ik moet de loper laten gaan. Anderen die ik zojuist heb ingehaald, halen mij weer in. De meeste sukkelen hier wel met iets. Een andere Fransman legt mij waar ik waarschijnlijk last van heb, en wat er mij te wachten staat. Naar boven verhoogt je hartslag veel te snel, en voel je je misselijk. Op het vlakke en in de afdaling zou lopen wel nog moeten lukken. Zijn woorden gaan mij nog moed geven. Op dat moment voelen ze eerder als een strohalm. Mijn camelbag is leeg. Ik moet nog enkele honderden meters stijgen tot aan een berghut. Het is raar, de benen zijn nog goed. Het hoofd wil nog. Het lijf wil niet mee. Wat moet je doen als 't moeilijk loopt?! Stap voor stap. Ik wandel 50m. Ik rust. Terug 50m. Terug rusten...
Bevoorrading 5: ik drink cola en water, maar eet nauwelijks iets; Na een kwartiertje rusten vertrek ik met een Franse loper. Het eerste stuk is plat, en het lopen gaat weer goed. Ik vertel van mijn problemen op de vorige col en hij laat mij op de laatste col (Col des Leschaux) de kop doen. Ik heb precies mijn oude benen terug, en we halen mensen in. Hij is verwonderd dat ik zonder acclimatisatie zo vlot die bergen verteer. Halverwege steken helaas de symptomen weer de kop op. Ik moet de loper laten gaan. Anderen die ik zojuist heb ingehaald, halen mij weer in. De meeste sukkelen hier wel met iets. Een andere Fransman legt mij waar ik waarschijnlijk last van heb, en wat er mij te wachten staat. Naar boven verhoogt je hartslag veel te snel, en voel je je misselijk. Op het vlakke en in de afdaling zou lopen wel nog moeten lukken. Zijn woorden gaan mij nog moed geven. Op dat moment voelen ze eerder als een strohalm. Mijn camelbag is leeg. Ik moet nog enkele honderden meters stijgen tot aan een berghut. Het is raar, de benen zijn nog goed. Het hoofd wil nog. Het lijf wil niet mee. Wat moet je doen als 't moeilijk loopt?! Stap voor stap. Ik wandel 50m. Ik rust. Terug 50m. Terug rusten...
Uiteindelijk bereik ik de berghut. Ik drink. Ik ga een kwartiertje liggen. Ik drink. Ik vul mij camelbag. Nog 150m stijgen en dan is het in licht dalende lijn. Het gaat terug moeizaam, maar nu maak ik mij er totaal niet meer druk in. Boven aangekomen zitten een paar lopers te rusten. Eén trakteert mij met snoepjes. We vertrekken samen. Het is nog 3km door een maanlandschap boulderhoppend in licht dalende lijn om dan op 't einde nog een korte beklimming te doen naar col de Leschaux. Al gauw moet ik de rest laten gaan. Het kan mij weinig schelen. Het voelt weer goed aan en ik weet dat ik binnen tijd ga binnenkomen. Stilaan word ik vrolijk. Dit is zalig zo hier alleen rondhangen! Lang geleden dat ik mij nog zo wooooow gevoeld heb! Het laatste klimmetje gaat wel weer moeizaam, maar in mijn hoofd ben ik niet kapot te krijgen. Ik weet dat het maar heel eventjes lijden is. Daarna komt de afdaling. 6km lang genieten.
Bijna boven word ik nog ingehaald door een loper. Ik praat heel op de col met iemand van de organisatie. Hij vertrekt eerder, maar ik slaag erin om hem weer in te halen. Hij de betere daler, maar mijn benen zijn verre van leeg. Uiteindelijk laat ik hem toch gaan. De laatste afdaling is nog vrij technisch, en je moet er met je gedachten bij blijven. Ik cruise dus op mijn gemak naar beneden. Bijna in het dorp aangekomen wijst iemand van de organisatie mij de weg. Het gaat lichtjes bergop en ik laat haar blijken dat het nu toch wel genoeg is. het is dan nog enkele kilometers door het dorp alvorens aan de finish uit te komen. De benen zijn nog steeds goed en ik kan lopen tot het einde! Ondanks de dehydratieproblemen is deze loopreis geworden van wat ik had gehoopt. Even schieten de tranen in mijn ogen. Al die uren trainen hebben het verhoopte resultaat opgeleverd.
Bijna boven word ik nog ingehaald door een loper. Ik praat heel op de col met iemand van de organisatie. Hij vertrekt eerder, maar ik slaag erin om hem weer in te halen. Hij de betere daler, maar mijn benen zijn verre van leeg. Uiteindelijk laat ik hem toch gaan. De laatste afdaling is nog vrij technisch, en je moet er met je gedachten bij blijven. Ik cruise dus op mijn gemak naar beneden. Bijna in het dorp aangekomen wijst iemand van de organisatie mij de weg. Het gaat lichtjes bergop en ik laat haar blijken dat het nu toch wel genoeg is. het is dan nog enkele kilometers door het dorp alvorens aan de finish uit te komen. De benen zijn nog steeds goed en ik kan lopen tot het einde! Ondanks de dehydratieproblemen is deze loopreis geworden van wat ik had gehoopt. Even schieten de tranen in mijn ogen. Al die uren trainen hebben het verhoopte resultaat opgeleverd.