Januari was een kalme maand. Er werden door ons geen activiteiten georganiseerd. Wel waren enkelen zeer actief op het terrein. Pieter waagde zich aan een eerste grote doel: the Spine Race. Na 80 km verzwikte hij helaas zijn enkel en 13 km verder kon hij niet meer op zijn voet steunen en moest hij opgeven. Hans was de voorbije maanden zwaar aan het trainen. Zijn eerste hoofddoel is de Legends trail. Met een afstand van bijna 250 km lang de langste trail tot op heden in België. Vrijdag 4 maart om 18u start hij samen met een vijftigtal andere moedige lopers. We wensen hem veel succes!
Pieter in actie in de Spine Race
Januari is dikwijls ook de maand waar de jaarplanning vast komt te liggen. 4 geluksvogels zijn geloot voor één de UTMB-wedstrijden. Pieter (PTL), Jos(UTMB), Theo (TDS) en Lode T (TDS) mogen alvast hard beginnen trainen. Andere uitdagende wedstrijden waar mensen van onze groep aan deelnemen, zijn de Dolomiti Xtreme Trail (Lode D. en Theo), Les bières du Diable (Ingmar), Ardennes Mégatrail (Lode T.). Ikzelf hou het meer bescheiden, maar ga toch mijn grenzen verleggen met Trail de la Grande Casse. Van andere leden ken ik hun plannen niet zo van buiten, dus mijn excuses als ik jullie vergeten ben.
In februari hebben we wel 2 activiteiten georganiseerd. Lode D. organiseerde voor de eerste keer de nachttrail Hoeselt op 6 februari. Zoals gewoonlijk was de organisatie pico bello in orde. Dat moest ook wel. De evenementen van Lode worden hoe langer hoe succesvoller. De lekkere, zelfgebakken en uitgebreide bevoorradingen (met dank o.a. aan Conny en Pieter voor de support), en de altijd gezellige sfeer zijn de beste reclame. Ongeveer 40 lopers van alle windstreken waagden zich aan dit avontuur. De meesten hielden het bij één ronde, maar ongeveer een derde liep toch een dikke 25 km door de nacht. Het was schitterend om een rij lichtjes te zien lopen. Veel anders viel er niet te zien, want veel plaatsjes herkende ikzelf dikwijls pas op het laatst. Voor mijzelf was deze loop een uitdaging. Mijn eigen lampje was niet sterk genoeg. Dit zou problematisch geweest zijn moest ik alleen lopen, maar hier kon ik profiteren van het licht van anderen. Daarnaast vond ik tijdens de loop nooit helemaal mijn ritme. De laatste 7 kilometer waren er dan ook op karakter. Daarnaast sloeg ik één keer mijn linkervoet omver. Gelukkig zonder erg, maar toch genoeg om 2 weken later nog lichte pijnscheuten te hebben.
In februari hebben we wel 2 activiteiten georganiseerd. Lode D. organiseerde voor de eerste keer de nachttrail Hoeselt op 6 februari. Zoals gewoonlijk was de organisatie pico bello in orde. Dat moest ook wel. De evenementen van Lode worden hoe langer hoe succesvoller. De lekkere, zelfgebakken en uitgebreide bevoorradingen (met dank o.a. aan Conny en Pieter voor de support), en de altijd gezellige sfeer zijn de beste reclame. Ongeveer 40 lopers van alle windstreken waagden zich aan dit avontuur. De meesten hielden het bij één ronde, maar ongeveer een derde liep toch een dikke 25 km door de nacht. Het was schitterend om een rij lichtjes te zien lopen. Veel anders viel er niet te zien, want veel plaatsjes herkende ikzelf dikwijls pas op het laatst. Voor mijzelf was deze loop een uitdaging. Mijn eigen lampje was niet sterk genoeg. Dit zou problematisch geweest zijn moest ik alleen lopen, maar hier kon ik profiteren van het licht van anderen. Daarnaast vond ik tijdens de loop nooit helemaal mijn ritme. De laatste 7 kilometer waren er dan ook op karakter. Daarnaast sloeg ik één keer mijn linkervoet omver. Gelukkig zonder erg, maar toch genoeg om 2 weken later nog lichte pijnscheuten te hebben.
Twee weken later was het dan de Asterix- en Obelixtrail, een organisatie van Lode T (Trailodge) en ik. Met ongeveer 30 deelnemers was ook deze groepsloop een succes. Als uitvalsbasis hadden we de herberg Grand Bru in Villers-Sainte-Gertrude (Durbuy) uitgekozen. In oktober was ik daar in de buurt geweest en had de Dolmen van Wéris en enkele legendestenen, zoals de Pierre Haina en Lit du Diable bezocht. Toen ik Lode dit vertelde, hadden we plots een mooi concept. Nu nog een parcours. Slechts één verkenningsronde was nodig om een mooi parkoers in elkaar te boksen. In januari zijn Lode en ik dan één keer gaan verkennen. Bijna 30 kilometer door de sneeuw maakte er een pittige training van.
Oorspronkelijk was het de bedoeling enkel een loop van 29 km te organiseren. Enkele weken voor het evenement besloten we toch ook een loop van 19km te houden. Deze zou identiek als de eerste 19km van de volledige ronde. Als eindpunt zou dan de Dolmen van Wéris genomen worden. De lopers van de 19 km zouden dan met enkele auto's opgepikt worden.
Met dank aan Erwin Deckers voor dit filmpje.
De reacties die we achteraf en tijdens de loop kregen, waren zeer flatterend! Nu en dan hoorde ik iemand roepen dat ze het een mooie omgeving vonden om te lopen. Ook waren er regelmatig enkele redelijk uitdagende stukken zodat het geen eenvoudige bosloop werd, maar een echte trail. De laatste 4 km waren met 2 zeer technische afdalingen, een moordende klim en 2 passage door de beek de mooiste en gaven iedereen nog een kick. Hierbij gaven Ingmar en de 2 Lodes een blijk van een goede vorm. Fijn was ook dat Pieter weer kon lopen na zijn blessure. Theo toonde aan dat kriek drinken en niet veel slapen geen reden zijn om niet mee te lopen. Ik begrijp nu ook volledig waarom al zoveel bergtoppen heeft bedwongen. Karakter heeft die jongen.
De reacties die we achteraf en tijdens de loop kregen, waren zeer flatterend! Nu en dan hoorde ik iemand roepen dat ze het een mooie omgeving vonden om te lopen. Ook waren er regelmatig enkele redelijk uitdagende stukken zodat het geen eenvoudige bosloop werd, maar een echte trail. De laatste 4 km waren met 2 zeer technische afdalingen, een moordende klim en 2 passage door de beek de mooiste en gaven iedereen nog een kick. Hierbij gaven Ingmar en de 2 Lodes een blijk van een goede vorm. Fijn was ook dat Pieter weer kon lopen na zijn blessure. Theo toonde aan dat kriek drinken en niet veel slapen geen reden zijn om niet mee te lopen. Ik begrijp nu ook volledig waarom al zoveel bergtoppen heeft bedwongen. Karakter heeft die jongen.
Verder heb ik kennisgemaakt met veel fijne mensen. Sommige kwamen van ver. Mike en zijn vrienden zijn van boven Amsterdam, en maakten er een heuse traildriedaagse van. De meeste exotische loper was Nitito, een Puerto Ricaan die in Duitsland woont. Daarnaast was 't fijn Joris en Peter die ik kende van de Social Trail - De Kleine Gete Wals eens terug te zien.
Achteraf was het ook zeer gezellig in de herberg en werd veel bijgepraat met een lekkere maaltijd, een heerlijk streekbiertje en de films Trails in Motion.
Achteraf was het ook zeer gezellig in de herberg en werd veel bijgepraat met een lekkere maaltijd, een heerlijk streekbiertje en de films Trails in Motion.
Toch moeten we eerlijk zijn dat er nog fouten gemaakt zijn geweest. Volgende keer gaan we afspreken met de fotograaf hem telkens op te bellen, wanneer we een waypoint naderen. Daarnaast is 't misschien handig 2 verschillende niveaus te organiseren. De snellere lopers krijgen zo geen koud van het regelmatig wachten en de tragere lopers hangen niet constant aan de toch wel vermoeiende rekker. Twee keer hielden we ook een short cut. Bij de 2de keer liep het een beetje fout doordat Lode niet zo goed de weg kende. Dit was een improvisatie van 't laatste moment en in de grote bossen van de Ardennen is verdwalen niet onredelijk. Ook bestaat de kans dat de groep die een kortere weg neemt dan het koud krijgt, zeker met het weer dat wij op de Asterix- en Obelixtrail voorgeschoteld kregen. Aan het eindpunt van de 19 km hielden we het afscheid vrij kort zodat de lopers van de 29km het niet koud zouden krijgen. Hoe dan ook hebben we de indruk dat het een zeer geslaagde loop was. De loop was zelfvoorzienend en dan merk je dat je geen watjes aantrekt, maar allemaal mensen die wel tegen een stootje kunnen. Zo hoort het nu eenmaal bij trail!