Begin maart was er de Legends Trail. Dit is de langste trail ooit in België georganiseerd, met 250km die binnen de 62 en een half uur moesten afgelegd worden. 62 en een half uur lijkt een zee van tijd voor “slechts” 250km met slechts 7000 positieve hoogtemeters, maar niks was minder waar op dit zeer geaccidenteerd parkoers. 47 moedigen stonden die vrijdagavond aan de start. Slechts 15 bereikten de finish. De winner, de Duitser Michael Frenz, had ruim 57u nodig. De laatste 4 finishers, waaronder Hans Coolen, kwamen een kleine drie kwartier voor het verstrijken van de tijdslimiet binnen.
Zelf was ik als toeschouwer ook aanwezig. Lode Th. sponsorde met Trailodge deze wedstrijd, en had mij uitgenodigd om hem te vergezellen. Van vrijdagavond tot zaterdagnamiddag heb ik dan ook de sfeer van de Legends Trail geproefd.
De spanning was te snijden aan de start. Klokslag 18u vertrokken zij die een legende willen worden aan deze monstertocht.
Zelf was ik als toeschouwer ook aanwezig. Lode Th. sponsorde met Trailodge deze wedstrijd, en had mij uitgenodigd om hem te vergezellen. Van vrijdagavond tot zaterdagnamiddag heb ik dan ook de sfeer van de Legends Trail geproefd.
De spanning was te snijden aan de start. Klokslag 18u vertrokken zij die een legende willen worden aan deze monstertocht.
Even later wachtten Lode en ik samen met twee regionale TV-ploegen de lopers op ergens in de buurt van de stuwdam van Nisramont. Het was intussen donker en kil, en het wachten duurde lang. Bovenop de heuvel tussen de bomen doemden plots een sliert dwalende lichtjes op om dan weer te verdwijnen. Een kwartier later kwamen de eersten bij ons aan. Blijkbaar hadden we een goede plaats gekozen om te supporteren, want we hielpen veel lopers die dreigden verkeerd te lopen. We bleven echter niet lang genoeg want de laatste liepen verkeerd.
De angel van de Legends trail begon volgens mij hier aan het stuk waar de lopers hadden opgewacht. Een passage van tientallen kilometers langs de Ourthe ploeteren en klauteren over bomen miste zijn effect niet. De eersten bereikten CP1 (60km) na ongeveer 9u lopen. De meesten hadden meer als 10u nodig. Na een vierde wedstrijd voelde het gros van de deelnemers al de tijdslimiet in zijn nek ademen. De betekende weinig tijd om te rusten en zou veel deelnemers dan ook nog zuur opbreken.
De angel van de Legends trail begon volgens mij hier aan het stuk waar de lopers hadden opgewacht. Een passage van tientallen kilometers langs de Ourthe ploeteren en klauteren over bomen miste zijn effect niet. De eersten bereikten CP1 (60km) na ongeveer 9u lopen. De meesten hadden meer als 10u nodig. Na een vierde wedstrijd voelde het gros van de deelnemers al de tijdslimiet in zijn nek ademen. De betekende weinig tijd om te rusten en zou veel deelnemers dan ook nog zuur opbreken.
Zaterdagochtend liepen Lode en ik zelf een twintigtal kilometers: de Ninglispo, dan terug richting de grote weg via een steile afdaling om vervolgens de Chefna te doen, via het plateau terug om af te dalen via de Ninglispo. We liepen enkele keren verkeerd. Niet erg! Hoeveel keren zouden de legends verkeerd lopen? En ze hebben er al genoeg voor de kiezen! Bergop was ’t niet erg steil en konden we grote stukken doorlopen. Het ging hard! Te hard bleek achteraf. De rug!
In de namiddag gingen we weer supporteren. CP2. De Nederlanders kwamen in groep aan. Ik heb hun voorbereidingen gevolgd via enkele blogs. Ze zagen er moe uit, maar hun vuur was nog niet gedoofd. Ze geloofden er nog in. Ik geloofde ook in hen. Intussen was het deelnemersveld gigantisch verspreid. We keerden terug op ’t parkoers om Hans te zoeken. Onze timing was goed. In een afdaling kwamen ze in groep aan. Het viel op dat de meesten in groep liepen. Elkaar oppeppen! Een deel finishte dan ook in groep. De mens als sociale duurloper.
Aaaarhg! Hans schreeuwde zijn boosheid! Zijn maag. Ik zei hen dat ze naar beneden moesten, maar ze geloofden me niet. Ze liepen naar boven om dan op hun stappen terug te keren. Zombies! Ik hielp ze vervolgens nog een weggetje in dat ze zomaar voorbijliepen. Intussen kwam de vrouw van Olivier VDT aan. Op de smartphone zagen we dat hij ver achter was.
Beetje verder wachtten we Hans nog eens op. Daar kwamen ze traag en gestaag aan. Hans op kop! Hij kon weer mopjes maken. Zijn dip was over, maar lopen zou er niet meer inzitten. We wensten ze nog allen veel succes. Voor mij was ’t tijd om naar huis te gaan. Aan ’t treinstation van Aywaille amper 20 minuten autorijden werden de eerste lopers geïnterviewd. Als mijn trein aankwam, passeerde ook ’t tweede groepje. Het was een schitterende ervaring en thuis volgde ik race verder op. Hans finishte! Schitterend!
Twee weken later liep ik zelf nog eens een wedstrijd: de 50km van de Vijverrun in Heusden-Zolder. Voor mij bekend terrein want mijn vrouw heeft daar haar roots. Het werd dus een glorieuze thuismatch zonder supporters. Mijn vrouw kon niet er bij zijn en mijn schoonouders waren op reis. In deze eerste editie van de 50km werd ik zelf per ongeluk derde.
Na 12 km groepsloop met enkele hellingen waren de resterende 38 vlakke kilometers wedstrijd. Ruim 60% van het parkoers was onverhard. De eerste 4 van de wedstrijdkilometers waren langs het kanaal en ik besloot het rustig aan te doen en rustig verder te babbelen met mijn nieuwe loopvrienden. Ingmar die de groepsloop had begeleid, stak mij voorbij. Hij kwam iedereen nog eens succes wensen. Ik pikte mijn wagonnetje aan. We liepen iedereen vlot voorbij tot we voor de 3de plaats liepen. De eerste twee waren al gaan vliegen liepen een gelijkaardig tempo. Na ruim een kilometer liet Ingmar mij lopen. Hij zou ’t rustig aandoen. Ik naderde heel traag op de eerste twee, maar besloot op ’t einde van ’t kanaal rustig door te lopen. Alvorens de weg links in te slaan keek ik nog even achterom. Het gat was gigantisch. Met zo weinig lopers die intenties maakten om voor het podium te lopen, rook ik mijn kans.
Twee weken later liep ik zelf nog eens een wedstrijd: de 50km van de Vijverrun in Heusden-Zolder. Voor mij bekend terrein want mijn vrouw heeft daar haar roots. Het werd dus een glorieuze thuismatch zonder supporters. Mijn vrouw kon niet er bij zijn en mijn schoonouders waren op reis. In deze eerste editie van de 50km werd ik zelf per ongeluk derde.
Na 12 km groepsloop met enkele hellingen waren de resterende 38 vlakke kilometers wedstrijd. Ruim 60% van het parkoers was onverhard. De eerste 4 van de wedstrijdkilometers waren langs het kanaal en ik besloot het rustig aan te doen en rustig verder te babbelen met mijn nieuwe loopvrienden. Ingmar die de groepsloop had begeleid, stak mij voorbij. Hij kwam iedereen nog eens succes wensen. Ik pikte mijn wagonnetje aan. We liepen iedereen vlot voorbij tot we voor de 3de plaats liepen. De eerste twee waren al gaan vliegen liepen een gelijkaardig tempo. Na ruim een kilometer liet Ingmar mij lopen. Hij zou ’t rustig aandoen. Ik naderde heel traag op de eerste twee, maar besloot op ’t einde van ’t kanaal rustig door te lopen. Alvorens de weg links in te slaan keek ik nog even achterom. Het gat was gigantisch. Met zo weinig lopers die intenties maakten om voor het podium te lopen, rook ik mijn kans.
Tot kilometer 30 liep het heel vlot en was het echt genieten van het mooie landschap van het vijvergebied. Daarna zat er een beetje sleet op en voelde ik mijn rug opspelen. Ik werd nerveus en keek geregeld achterom. De laatste 5 waren zelfs heel moeizaam met nog enkele passages over een omgewoeld bospad. Ik liep toen nog 10-11 km/u. In de voorlaatste kilometer haalde de eerste loper van de 33km mij in. Pas de laatste honderden meters kon ik weer genieten. Na de finish voelde ik mij groggy. Ik herkende zelfs enkele mensen niet meer. Het was zwaar geweest. Op Ultraned staat er ook een leuk verslagje van Ingmar: http://www.ultraned.org/v_item/f6813_2016_04.php.