In de tweede week van de paasvakantie waren we met ons gezin en mijn schoonouders een midweek in Texel. Naast het genieten van met de familie samen weg te zijn, verkende ik dit mooie eiland al lopend. Vooral mijn 2de looptocht was memorabel. Vertrekkende vanuit de Koog bracht ik een gepast eerbetoon aan Jan Knippenberg. Met het oude testament van de Loopbijbel (de mens als Duurloper) in mijn rugzak vertrok ik op pad voor ruim 22km. Langs mooie polders vol eenden, ganzen en steltlopers vertrok ik naar de begraafplaats van Oudeschild. Verdorie, krampen!!! Ik was zo slim geweest om nog geroosterd brood te eten voor mijn vertrek en kon na 4-5km het niet meer halen van de darmkrampen. Ook in de polders zijn er bosjes en blaadjes van boshyacinten zijn ideaal als WC-papier. Ik moet nu spontaan aan Steven Pauwels denken.
De eerste kilometers waren dus moeizaam verlopen. Toch verloor ik niet de moed. Als voorbereiding voor de zoveelste maal ‘De mens als duurloper’ beginnen lezen. Als je eraan begint, ben je verloren! In het hoofdstuk over Newton, citeert Knip Newton: “Killing you is the fact that you continually bring your active mind into play and connection with your progress.” Als er één les is die ik al geleerd heb de laatste jaren, dan is het die. We passeerden intussen Den Burgh en krijg enkele veldwegen voorgeschoteld. Zalig toch die onverharde wegen. Alvorens de begraafplaats te bereiken ‘klom’ ik naar het hoogste punt van Texel. Nauwelijks 15m boven de zeepsiegel maar wel een schitterend uitzicht. Het graf van Knip is even zoeken. Gelukkig had ik zijn boek mee. In de 2de druk staat een foto van zijn graf. Op ’t graf zag ik enkele loopschoenen en een gesigneerde bal met alle deelnemers of finishers van de laatste JKM.
Bezoek aan het graf van knip en enkele landschapsfoto's van Texel
Na het bezoek aan zijn graf ging ik nog even langs naar ’t oorlogsmonument van de Georgiërs. Dit wou ik absoluut zien, want als Menenaar is de herinnering van de oorlog altijd een belangrijk deel van mijn leven geweest. Bovendien heb ik iets met Georgië, een land dat heel hoog op mijn verlanglijst staat. De terugweg was leuk maar eerst lastig. Gedurende enkele kilometers was ’t hard knokken tegen de wind. Daarna liep ik door de bossen en de duinen om te eindigen bij een boze, ongeruste vrouw (het waaide te hard). Een mens mag nu ook nooit eens uitwaaien hé!
Na het bezoek aan zijn graf ging ik nog even langs naar ’t oorlogsmonument van de Georgiërs. Dit wou ik absoluut zien, want als Menenaar is de herinnering van de oorlog altijd een belangrijk deel van mijn leven geweest. Bovendien heb ik iets met Georgië, een land dat heel hoog op mijn verlanglijst staat. De terugweg was leuk maar eerst lastig. Gedurende enkele kilometers was ’t hard knokken tegen de wind. Daarna liep ik door de bossen en de duinen om te eindigen bij een boze, ongeruste vrouw (het waaide te hard). Een mens mag nu ook nooit eens uitwaaien hé!
Het Georgische oorlogsmonument
Nauwelijks een maand na de Vijverrun waagde ik mij opnieuw aan een wedstrijd boven de marathonafstand: Trail de la Reid. Theo en Lode D. waren er ook. Ik startte rustig maar koos toch vrij snel mijn eigen ritme zodat ik van Lode en Theo wegliep. De eerste kilometers waren relatief vlak en snel. Tot aan de Ninglinspo haalde ik een gemiddelde van boven de 10km/u. Vanaf dan begon het serieuze werk. Halverwege de Ninglispo maakten we een ommetje naar boven. De Ninglinspo en die stevige helling waren het traagste maar ook mooiste stuk van de race. Het was schitterend om langs zo’n ruige rivier te lopen. Na de beklimming had ik even tijd nodig om te recupereren ondanks dat ik het heel rustig had gedaan. Bijna aan de tweede bevoorrading haalden Theo en Lode mij in. Lode wou mij aan mijn oren trekken omdat ik weer snel vertrokken was, maar ik zei dat ik alles onder controle had. Gedurende een zestal kilometers liepen we dan samen. Dan kwam er een ellendige afdaling. Intussen wist ik al hoe laat ’t was. De rug begon vermoeid te geraken en ik liet ze gaan. Op ’t vlakke en bergop kon ik mooi tempo maken, maar bergaf moest ik iedereen laten gaan. De laatste kilometers waren op karakter. Killing you is the fact that you continually bring your active mind into play and connection with your progress. Het citaat van Newton danste door mijn hoofd. Ik kwam allesbehalve geradbraakt bij de finish aan. Lode en Theo waren een kleine 10 minuten eerder aangekomen. Die mannen staan scherp. De percentages die ze kregen voor hun prestatie op betrail, liegt weinig. Het zijn hun beste prestaties in de laatste jaren. Hopelijk pieken ze niet te vroeg voor de Dolomiti Extreme Trail.
Twee dagen later sprak ik met Bjorn af aan ’t cultureel centrum van Hasselt voor het BANFF Mountain Film Festival. Banff is een stadje in de Canadese Rock Mountains waar jaarlijks een outdoor filmfestival doorgaat. Er werden die avond 8 films vertoond. Voor de trailers verwijs ik graag door naar hun website.
De films waren van wisselend niveau. Pretty faces zei me weinig. Een zottin liet zich via helikopter brengen naar één of ander steile berg in Alaska om dan naar beneden te skiën. Mja Amerikanen liggen niet wakker van Global Change. The important places was dan wel weer mooi. Een zo’n wil zijn vader leren kennen en samen varen ze de Grand Canyon af, een afvaart die zijn pa vroeger geregeld had gedaan. Zeer poëtisch, mooie decors zonder overdreven blablabla. Curiosity ging over de deelname van 3 Amerikanen in de UTMB. Als trailloper vind ik dit wel interessant, maar op één of andere manier zat ik zelf niet in die wedstrijd. Dat was helemaal anders met A line across the sky, het eerste hoogtepunt van de avond. Twee klimmers willen als eerste de zeven toppen van de Fitz Traverse bedwingen. Eén ervan, Alex Honnold is absolute wereldtop rotsklimmen maar heeft totaal geen Alpiene ervaring. Van begin tot het einde is dit verhaal interessant, ook al weet je van te voren dat ze zullen slagen.
Nauwelijks een maand na de Vijverrun waagde ik mij opnieuw aan een wedstrijd boven de marathonafstand: Trail de la Reid. Theo en Lode D. waren er ook. Ik startte rustig maar koos toch vrij snel mijn eigen ritme zodat ik van Lode en Theo wegliep. De eerste kilometers waren relatief vlak en snel. Tot aan de Ninglinspo haalde ik een gemiddelde van boven de 10km/u. Vanaf dan begon het serieuze werk. Halverwege de Ninglispo maakten we een ommetje naar boven. De Ninglinspo en die stevige helling waren het traagste maar ook mooiste stuk van de race. Het was schitterend om langs zo’n ruige rivier te lopen. Na de beklimming had ik even tijd nodig om te recupereren ondanks dat ik het heel rustig had gedaan. Bijna aan de tweede bevoorrading haalden Theo en Lode mij in. Lode wou mij aan mijn oren trekken omdat ik weer snel vertrokken was, maar ik zei dat ik alles onder controle had. Gedurende een zestal kilometers liepen we dan samen. Dan kwam er een ellendige afdaling. Intussen wist ik al hoe laat ’t was. De rug begon vermoeid te geraken en ik liet ze gaan. Op ’t vlakke en bergop kon ik mooi tempo maken, maar bergaf moest ik iedereen laten gaan. De laatste kilometers waren op karakter. Killing you is the fact that you continually bring your active mind into play and connection with your progress. Het citaat van Newton danste door mijn hoofd. Ik kwam allesbehalve geradbraakt bij de finish aan. Lode en Theo waren een kleine 10 minuten eerder aangekomen. Die mannen staan scherp. De percentages die ze kregen voor hun prestatie op betrail, liegt weinig. Het zijn hun beste prestaties in de laatste jaren. Hopelijk pieken ze niet te vroeg voor de Dolomiti Extreme Trail.
Twee dagen later sprak ik met Bjorn af aan ’t cultureel centrum van Hasselt voor het BANFF Mountain Film Festival. Banff is een stadje in de Canadese Rock Mountains waar jaarlijks een outdoor filmfestival doorgaat. Er werden die avond 8 films vertoond. Voor de trailers verwijs ik graag door naar hun website.
De films waren van wisselend niveau. Pretty faces zei me weinig. Een zottin liet zich via helikopter brengen naar één of ander steile berg in Alaska om dan naar beneden te skiën. Mja Amerikanen liggen niet wakker van Global Change. The important places was dan wel weer mooi. Een zo’n wil zijn vader leren kennen en samen varen ze de Grand Canyon af, een afvaart die zijn pa vroeger geregeld had gedaan. Zeer poëtisch, mooie decors zonder overdreven blablabla. Curiosity ging over de deelname van 3 Amerikanen in de UTMB. Als trailloper vind ik dit wel interessant, maar op één of andere manier zat ik zelf niet in die wedstrijd. Dat was helemaal anders met A line across the sky, het eerste hoogtepunt van de avond. Twee klimmers willen als eerste de zeven toppen van de Fitz Traverse bedwingen. Eén ervan, Alex Honnold is absolute wereldtop rotsklimmen maar heeft totaal geen Alpiene ervaring. Van begin tot het einde is dit verhaal interessant, ook al weet je van te voren dat ze zullen slagen.
Na de pauze waren er nog 4 films. Chasing Niagara en Eclipse waren hier de hoogtepunten. De eerste film ging over de voorbereiding van een kajakker om de Niagara watervallen af te varen. De tweede was een zeer origineel verhaal van een fotograaf die skiërs wil fotograferen met een zonsverduistering op de achtergrond. Beide films zijn zeker de moeite om eens te zien. Leuk, vooral voor wie van vrouwelijk naakt houdt, was Blue hue, een film over een vrouw die geregeld naakt zwemt in een meer in Wales. Als afsluiter kregen we nog de lichtshow van de mountainbikers van Dark Light. Spectaculair, maar dat was ’t dan ook.